During the summer of 1917, whilst the first World War was raging, Sergei Prokofiev found inspiration for his first Violin Concerto, Op. 19, during walks through the fields. This concerto’s premiere in Paris did not take place until 1923. The Parisians found it “harmless” and “old-fashioned.” Despite putting all violinistic techniques to the test, the work indeed features a distinctly lyrical character. Even if Prokofiev resisted reproaches made against the style of this work, he nonetheless paid heed to them: in the works written immediately after this concerto, he adopted a markedly more modern pace. Unlike the first concerto, the second one was not written in the idyll of nature, but during Prokofiev’s nomadic phase in 1935 between Paris, Voronezh, Baku and Madrid, where it was premiered: “I wanted something completely different from the first one, in terms of both content and form.” Whereas many listeners are reminded of spring-like feelings in the first

Prokofievs Eerste en Tweede
Tijdens de zomer van 1917, midden in de Eerste Wereldoorlog, vond Sergej Prokofiev inspiratie voor zijn Eerste Vioolconcert toen hij door de velden liep. Het concert kreeg pas in 1923 zijn première, in Parijs. De Parijzenaren vonden het werk onschuldig en ouderwets. Ondanks dat het werk het uiterste vraagt van de violist, heeft het stuk inderdaad overwegend lyrisch karakter. Zelfs als Prokofiev deze harde woorden kon weerstaan, nam hij de kritiek toch ter harte: in de werken geschreven direct na de première van zijn Eerste Vioolconcert gebruikte hij een opmerkelijk modernere stijl.

In tegenstelling tot zijn Eerste Vioolconcert was zijn tweede niet geschreven in het idylle van de natuur, maar tijdens Prokofievs nomadische periode in 1935, toen hij reisde tussen Parijs, Voronezh, Baku en Madrid, waar het stuk zijn première kende. Prokofiev vertelde dat hij voor zijn Tweede Vioolconcert op zoek was naar iets volledig anders, zowel qua inhoud als qua vorm. Daar waar luisteraars herinnerd worden aan de lente in het Eerste Vioolconcert, kiest Prokofiev in zijn Tweede Vioolconcert voor een meer nostalgische, en af en toe zelfs romantische, klank. De compositie is vaak kleinschalig, homofoon waarin kleine ensembles binnen het orkest belicht worden.

Van 1996 tot 1999 was Rudolf Koelman concertmeester (aanvoerder van de eerste violisten en hoofdvertegenwoordiger van het orkest) van het Concertgebouworkest, Amsterdam. Daarna begon hij zijn carrière als solist.

Im Sommer des Jahres 1917, es wütete der Erste Weltkrieg, fand Sergej Prokofjew Inspiration für sein Erstes Violinkonzert Op. 19, auf Spaziergängen durch die Felder. Die Uraufführung des Konzertes in Paris fand erst 1923 statt – die Pariser empfanden es als „harmlos“ und „altmodisch“. Obwohl es den Solisten mit allen erdenklichen Violintechniken auf Herz und Nieren prüft, besitzt das Werk einen dezidiert lyrischen Charakter. Wenn Prokofjew sich auch allen Vorwürfen gegen den Stil seines Werkes widersetzte, schenkte er ihnen dennoch Beachtung: in den Werken, die direkt nach dem Konzert entstanden, zieht er bedeutend modernere Saiten auf.

Im Gegensatz zum Ersten Konzert entstand das Zweite nicht in der Idylle der Natur, sondern 1935 während Prokofjews Pendeln zwischen Paris, Woronesch, Baku und Madrid, wo es uraufgeführt wurde. Er wolle etwas gänzlich Anderes als das Erste Konzert, so Prokofjew, sowohl in Inhalt als auch Form. Wo viele Hörer im Ersten Konzert an frühlingshafte Gefühle erinnert werden, schlägt Prokofjew hier einen nostalgischeren, manchmal gar romantischen Ton an. Die Komposition ist oft reduziert, homophon und zieht Kammerbesetzung großen Texturen vor.