Nino Gvetadze: “Chopin looked back and evoked for us the story of his life in his 24 Preludes. Through the medium of these works he revealed his deepest fears and sorrows, but also the beauty and integrity of his heart. The story of these ghosts culminates in tolling bells which are, in Cortot’s words, “of blood, of earthly pleasure, of death...” But what follows? A pause: silence, timeless solitude, in the Etude Op.10, No.6. Then, suddenly, the soul wakes up and waltzes into space. The album ends with the Scherzo No.2, “like a charnel house”, or house of the dead, as Chopin apparently described the opening – yet the finale sounds like a celebration of life. And so our ghostly journey ends with fireworks, with smiling and shining, looking far into the future...”

Chopins 'geesten' herleven in zijn muziek!
Pianiste Nino Gvetadze speelt op dit album pianomuziek van de Poolse componist Frédéric Chopin. En terwijl ze speelt lijkt het of ze de muziek vanonder haar vingers tevoorschijn tovert, zoals BBC Music Magazine het lyrisch omschrijft. Het NRC noemt haar "Een geboren pianiste die de kunst verstaat om zelfs tijdens de meest halsbrekende passages tot het hart te spreken." Ook Michel Dutrieue was onder de indruk van de kwaliteiten van Nino Gvetadze, getuige zijn recensie.

Nino Gvetadze zelf over Chopins muziek in deze opname: "Er komt een moment in het leven waarop we terugkijken, proberen de zin van het leven te ontdekken, en dan zien we onszelf in een ander daglicht. We worden achtervolgd door herinneringen en twijfels, die als geesten in onze hersenen rond wervelen. Ze vertellen ons over vergane hoop, liefde, bewondering, maar ook over eenzaamheid, pijn en wanhoop. We staan op de rand, kijken om, blikken terug op die momenten uit het verleden, en vragen ons af, wat als? En we realiseren ons: er is geen weg terug."

De 'ghosts' zijn de herinneringen van Chopin. Ook hij keek terug en vertelt ons in 24 Preludes zijn levensverhaal. In zijn muziek deelt hij zijn diepste angsten en smarten met ons, maar toont hij ook de schoonheid en betrouwbaarheid van zijn hart. Het verhaal van de geesten bereikt het hoogtepunt in een dramatisch 'requiem' in de Prelude in D mineur (dezelfde toonsoort als in Mozarts Requiem), waarin de begrafenisklokken weerklinken. Muziekcriticus Alfred Cortot, die iedere Prelude van een epitheton voorzag, noemde dit stuk "Of blood, of earthly pleasure, of death..."

Maar voor Gvetadze is dat niet het einde van het verhaal. Een pauze en dan volgt stilte, tijdloze eenzaamheid, in de Etude nr. 6, Opus 10. Dan plotsklaps kiest ze voor een spetterend einde met drie Walsen. De ziel ontwaakt en walst de ruimte in. Het album eindigt met de Scherzo No 2, dat klinkt als een knekelhuis, of huis van de dood, zoals Chopin blijkbaar de opening beschreef. Toch klinkt de finale als het vieren van het leven. En zo eindigt deze geestelijke reis met vuurwerk, een glimlach, vreugde en hoopvol ver de toekomst in kijkend, zo laat Gvetadze ons weten.

Geboren en opgegroeid in Tbilisi, in Georgië, verhuisde pianiste Nino Gvetadze na haar conservatoriumstudie naar Nederland. Ze heeft een drukke internationale carrière en wordt alom door critici geprezen om haar optredens. Ze won diverse prijzen en treedt regelmatig op als solist met grote orkesten zoals het Rotterdams Philharmonisch, Nederlands Philharmonisch en Residentie Orkest, en dirigenten als Michel Plasson, Yannick Nézet-Séguin en Jaap van Zweden. Sinds 2008 speelt ze in het Arosa Trio met haar collega's Frederieke Saeijs en Maja Bogdanovic. In augustus 2017 trad ze op tijdens het welbekende Prinsengrachtconcert in Amsterdam, samen met het Brodsky Quartet.

Nino Gvetadze: „Chopin blickte zurück und beschwor für uns seine Lebensgeschichte in seinen 24 Präludien herauf. Durch das Medium dieser Werke enthüllte er seine größten Ängste und Sorgen, aber auch die Schönheit und Redlichkeit seines Herzens. Die Geschichte dieser Geister gipfelt in läutenden Glocken, die, mit Cortots Worten, „von Blut, von irdischen Freuden, von Tod“ zeugen. Doch was folgt? Eine Pause: Stille, zeitlose Einsamkeit, in der Étude Op. 10 Nr. 6. Dann, plötzlich, wacht die Seele auf und dreht sich im Walzer ins All. Das Album endet mit dem Scherzo Nr. 2, „wie ein Beinhaus“, oder Totenhaus, wie Chopin den Anfang beschrieben haben soll – doch das Finale klingt wie freudige Bejahung des Lebens. Und so endet unsere Geisterreise mit Feuerwerk, mit Lächeln und Strahlen, und blickt weit in die Zukunft...“