The cycle of six solo Sonatas and Partitas by J.S. Bach is arguably one of the most powerful and most important compositions in musical history. These works have been with Linus Roth since he was nine years old, when he first learned the Gigue from the E major Partita, moving on by the age of twelve to the first Fugue in G minor to tackling at fifteen the Ciaconna, which represents a cosmos in its own right. By seventeen, Roth had finally learned the entire oeuvre for the first time and since then he is fortunate to have been able to grow as a musician through the constant and welcome challenge of interpreting these remarkable works.

Bach did not write ‘Six Solos’ on the cover of the score, but instead wrote ‘Sei Solo’ in Italian, which can have two meanings: the word ‘Sei‘ can be translated both as the number six and also as ‘You are’. ‘You are alone’ - Bach is unlikely to have left something so important to chance or to be playing a simple word game. This announcement – if it is even to be seen as a reminder from the composer to the performer - must be taken seriously and Linus has always viewed it as an invitation to interpret the music as freely as the musical text allows, which for him became a guiding principle in his quest for his own interpretation.

This recording was made during lockdown, in which all of our lives have had to be reduced to a minimum in almost every area. The chance to renew the intense preoccupation with this miraculous music in preparation for the recording was a huge privilege as it allowed Linus an escape into a spiritual freedom which helped him greatly on a personal level at this time.

Not only did Roth's teachers and the interpretations of great violinists have a huge influence on how he plays Bach, but also his preoccupation with the original text and with what is known as ‘historically informed performance practice’, in particular the experience of playing with the type of convex Baroque bow that was used in Bach’s time. Due to its bend and the different weight distribution, it has a different nature to the concave curved bow used today, which leads to a slight decrescendo phrasing where several notes are slurred together towards the tip of the bow. In Linus' opinion, the modern bow suits the modern violin better and enables a wider range of sounds, which is why he tries to translate these Baroque-style experiences to the modern bow.

While the slurs and other details in the musical text were not always adhered to in years gone by, further meticulous examinations of the text have resulted in music editions that faithfully reproduce all the details of Bach’s handwriting, yielding fascinating results.

Bach completed the Six Solo Sonatas and Partitas in 1720 in Koethen when he was appointed conductor of the court there. It was the only office he held in which he was not exclusively committed to ‘musica sacra’. Nevertheless, the three solo Sonatas follow the form of the so- called ‘Sonata da Chiesa’ or Church Sonata. They each consist of four movements in the order slow-fast-slower-fast/er. The first movement is a free prelude in improvisational character, followed by a four-voiced Fugue. The third movement is song-like and the fourth resembles a brilliant Toccata.

De cyclus van zes sonates en partita’s voor viool solo van Johann Sebastian Bach behoort waarschijnlijk tot de krachtigste en belangrijkste composities in de muziekgeschiedenis. Dat moet de befaamde Duitse violist Linus Roth ook gedacht hebben toen hij besloot deze cyclus op te nemen. Dit album met drie vioolsonates, is het eerste in de reeks van sonates en partita’s van Bach die hij gaat uitbrengen.

Deze werken horen bij Linus Roth. Hij leerde de Gigue van de E-majeur Partita spelen toen hij negen jaar was. Op zijn twaalfde ging hij door met de eerste Fuga in G mineur om op vijftienjarige leeftijd de Ciaconna - al een universum op zich - aan te pakken. Met zeventien jaar had Roth het gehele oeuvre ingestudeerd. Waarna hij het geluk had in deze muziek te kunnen groeien door de opmerkelijke stukken veelvuldig te vertolken tijdens zijn optredens.

Bach voltooide de Zes Solosonates en Partita's in 1720 in Koethen toen hij daar tot dirigent van het hof werd benoemd. Het was het enige ambt dat hij bekleedde waarin hij zich niet uitsluitend inzette voor 'musica sacra'. Toch volgen de drie solosonates de vorm van de zogenaamde 'Sonata da Chiesa' of Kerksonate. Zij bestaan elk uit vier bewegingen in de ordening langzaam-snel-langzamer-snel/ler. Het eerste deel is een vrije prelude met een improvisatiekarakter, gevolgd door een vierstemmig Fuga. Het derde deel is liedachtig en het vierde lijkt op een briljante Toccata.

Op de omslag van de partituur schreef Bach niet 'Zes Solo’s', maar 'Sei Solo' in het Italiaans. Wat twee betekenissen kan hebben. Het woord 'Sei' kan zowel met het getal zes vertaald worden, als met 'Je bent'. 'Je bent alleen' - Het is niet waarschijnlijk dat Bach zoiets belangrijks aan het toeval overliet of een simpel woordspelletje speelde. Deze vermelding – als je dat al kunt zien als een geheugensteuntje van de componist voor de vertolker – moet serieus genomen worden. Linus Roth heeft het altijd gezien als een uitnodiging om de muziek zo te spelen als de noten het toelaten, wat voor hem leidend werd in zijn zoektocht naar zijn eigen interpretatie.

Deze opname werd gemaakt tijdens de lockdown met al zijn beperkingen. Dat bood Linus de kans zich te verliezen in een spirituele vrijheid, wat hem bij de voorbereiding op deze opname persoonlijk enorm heeft geholpen. Niet alleen zijn leraren en de interpretaties van grote violisten hadden een enorme invloed op de wijze waarop Linus Roth Bach speelt, maar ook zijn betrokkenheid bij de oorspronkelijke tekst en de historische uitvoeringspraktijk.

Linus Roth heeft een passie voor kamermuziek. In 2006 won hij een belangrijke prijs in de wereld van de klassieke muziek: de Echo Klassik. In één klap was hij bekend en maakte hij furore als een van de interessantste violisten van zijn generatie. "De door god gezonden Linus Roth, betovert zijn publiek met zijn meer dan 300 jaar oude Stradivarius, zijn soms zijdezachte toon, zijn ritmische precisie en zijn voelsprieten voor muzikaal voorwaardelijke klankschakeringen en kleurnuances.", schrijft Die Welt. In 2017 kreeg hij zijn tweede Echo Klassik voor zijn opname van de vioolconcerten van Sjostakovitsj en Tsjaikovski met het London Symphony Orchestra onder leiding van Thomas Sanderling. Linus Roth speelde als solist bij vele toonaangevende orkesten. Roth treedt niet alleen op met standaardrepertoire, maar zet zich ook in voor nagenoeg vergeten werken en componisten. Hij speelt op een Stradivarius viool 'Dancla' uit 1703, in bruikleen van de muziekstichting van de L-Bank Baden-Württemberg. In zijn vrije tijd houdt Roth van fitnesssporten van alle soorten, reizen, uit eten gaan en houdt hij van varen rond de Middellandse Zee. Hij woont al vele jaren in München.

Der Zyklus der sechs Solosonaten und Partiten von J.S. Bach gehört wohl zu den mächtigsten und bedeutendsten Kompositionen der Musikgeschichte. Diese Werke begleiten Linus Roth seit seinem neunten Lebensjahr, als er zunächst die Gigue aus der E-Dur-Partita lernte, mit zwölf Jahren zur ersten Fuge in g-Moll überging und mit fünfzehn die Ciaconna in Angriff nahm, die einen eigenen Kosmos darstellt. Mit siebzehn hatte Roth schließlich das gesamte Werk zum ersten Mal studiert, und seitdem ist er in der glücklichen Lage, durch die ständige und willkommene Herausforderung, diese bemerkenswerten Werke zu interpretieren, als Musiker zu wachsen.

Bach schrieb nicht "Sechs Soli" auf den Umschlag der Partitur, sondern "Sei Solo" auf Italienisch, was zwei Bedeutungen haben kann: Das Wort "Sei" kann sowohl mit der Zahl sechs als auch mit "Du bist" übersetzt werden. Du bist allein" - es ist unwahrscheinlich, dass Bach etwas so Wichtiges dem Zufall überlassen oder ein einfaches Wortspiel gemacht hat. Diese Ankündigung - wenn sie überhaupt als Mahnung des Komponisten an den Interpreten zu verstehen ist - muss ernst genommen werden, und Linus hat sie immer als Aufforderung verstanden, die Musik so frei zu interpretieren, wie es der Notentext zulässt, was für ihn zu einem Leitsatz auf der Suche nach seiner eigenen Interpretation wurde.

Diese Aufnahme entstand während des Lockdowns, in dem unser aller Leben in fast allen Bereichen auf ein Minimum reduziert werden musste. Die Chance, die intensive Beschäftigung mit dieser wunderbaren Musik in Vorbereitung auf die Aufnahme zu erneuern, war ein großes Privileg, denn sie ermöglichte Linus eine Flucht in eine geistige Freiheit, die ihm gerade in dieser Zeit auf persönlicher Ebene sehr geholfen hat.

Nicht nur Roths Lehrer und die Interpretationen großer Geiger hatten einen großen Einfluss darauf, wie er Bach spielt, sondern auch seine Beschäftigung mit dem Originaltext und mit dem, was als "historisch informierte Aufführungspraxis" bezeichnet wird, insbesondere die Erfahrung, mit dem Typus des konvexen Barockbogens zu spielen, der zu Bachs Zeiten verwendet wurde. Aufgrund seiner Biegung und der anderen Gewichtsverteilung hat er eine andere Beschaffenheit als der heute verwendete konkav gebogene Bogen, was zu einer leichten Decrescendo-Phrasierung führt, bei der mehrere Töne zur Bogenspitze hin zusammengestrichen werden. Linus ist der Meinung, dass der moderne Bogen besser zur modernen Geige passt und ein breiteres Klangspektrum ermöglicht, weswegen er versucht, diese barocken Erfahrungen auf den modernen Bogen zu übertragen.
Während die Bindebögen und andere Details im Notentext in früheren Jahren nicht immer eingehalten wurden, haben weitere akribische Untersuchungen des Textes zu Notenausgaben geführt, die alle Details von Bachs Handschrift getreu wiedergeben, was faszinierende Ergebnisse liefert.
Bach vollendete die Sechs Solosonaten und Partiten 1720 in Köthen, als er zum dortigen Hofkapellmeister ernannt wurde. Es war das einzige Amt, das er innehatte, in dem er nicht ausschließlich der "musica sacra" verpflichtet war. Dennoch folgen die drei Solosonaten der Form der so genannten 'Sonata da Chiesa' oder Kirchensonate. Sie bestehen jeweils aus vier Sätzen in der Reihenfolge langsam-schnell-langsamer-schneller/er. Der erste Satz ist ein freies Präludium mit improvisatorischem Charakter, gefolgt von einer vierstimmigen Fuge. Der dritte Satz ist liedhaft und der vierte ähnelt einer brillanten Toccata.