Fifteen years after his Nouvelles Suites de Pièces de Clavecin, Rameau once again turns his attention to an instrumental work, for what will be the last time, inspired by the new potential for chamber music glimpsed in the use of the concertante keyboard. The 1741 collection is the only new work he produced between 1740 and 1744, before returning to the musical theatre – to which he will dedicate the rest of his lifeThe most attractive aspect of the Pièces de Clavecin en Concerts, and the one which provides the most authentic reading of the work, is the multiplicity of possible combinations in performance between the instruments indicated in the score (harpsichord, violin/flute, viola da gamba/2nd violin ), following the detailed instructions that Rameau provides for each of them in the various Avis in the preface of the printed edition. The author’s intention was undoubtedly for the harpsichord and its virtuosic protagonism to be the backbone of the Pièces; however, the possibilities of alternative timbric arrangements are specifically contemplated by Rameau for this work. What was a widespread ad libitum performance practice, today becomes an extremely inviting challenge for modern performers in terms of tonal reinvention of the pieces. Thus, with each new reading the music may be reinvented, making in turn every new listening experience a rediscovery and a revelation.

Na hun goed ontvangen album met Bachs Die Kunst der Fuga, gaan Alberto Rasi en zijn Accademia Strumentale Italiana een nieuwe uitdaging aan met hun nieuwe album. Dit keer leggen ze het hedendaagse Franse meesterwerk van Jean-Phlippe Rameau vast: Pièces de clavecin en concerts. Geheel nieuw is het concertante karakter van dit stuk. In de bewerking van Alberto Rasi wordt de verscheidenheid aan mogelijke instrumentele combinaties, zoals die in de partituur staan aangegeven, in de uitvoering benut. Wat het werk beslist ten goede komt, het is verfrissend en als je het hoort een ware openbaring.

Vijftien jaar na zijn Nouvelles Suites de Pièces de Clavecin richtte Rameau opnieuw en voor de laatste keer, zijn aandacht op een instrumentaal werk. Hij raakte geïnspireerd door de nieuwe mogelijkheden van de kamermuziek, zoals het gebruik van de concertante piano. Het meest aansprekende aspect van de Pièces de Clavecin en Concerts, dat de meest authentieke lezing van het werk mogelijk maakt, is dat Rameau in de partituur gedetailleerde instructies geeft voor elk instrument, de klavecimbel, viool/fluit, viola da gamba/2e viool en de mogelijke combinaties ervan in de uitvoering.

Zijn bedoeling was ongetwijfeld dat het klavecimbel de ruggengraat van de Pièces zou worden. Maar Rameau overwoog ook duidelijk de mogelijkheden van alternatieve tonale arrangementen. Wat een wijdverbreide ad libitum-uitvoeringspraktijk was, wordt vandaag de dag een uiterst uitnodigende uitdaging voor moderne artiesten in termen van tonale heruitvinding van de stukken. Zo kan bij elke nieuwe lezing de muziek opnieuw worden uitgevonden, waardoor elke nieuwe luisterervaring weer een herontdekking en een openbaring wordt. Na dit werk zou Rameau zich de rest van zijn leven wijden aan het muziektheater.

De Accademia Strumentale Italiana werd in 1981 opgericht in Verona met als specifiek doel de sferen op te roepen van de oude en illustere Italiaanse academies, daar waar het plezier van elkaar ontmoeten een speciaal tintje gaf aan het samen muziek maken. Het repertoire van het ensemble omvat instrumentale en vocale muziek, variërend van de renaissance tot de barok. Muziek die uitgevoerd wordt conform strikt filologische canons, zonder afbreuk te doen aan het vermogen om te communiceren met het heden. De musici van de Accademia zijn ervan overtuigd dat, zelfs als de partituur oud is, muziek altijd tijdloos is. Oprichters van het ensemble waren Alberto Rasi en klaveciniste Patrizia Marisaldi. Rasi gaf als solist en met zijn ensemble concerten in heel Europa en daarbuiten. In 1992 werd hij muzikaal leider van de Accademia Strumentale Italiana.

Fünfzehn Jahre nach seinen Nouvelles Suites de Pièces de Clavecin wendet sich Rameau erneut und zum letzten Mal einem Instrumentalwerk zu, inspiriert von den neuen Möglichkeiten der Kammermusik, die sich durch die Verwendung des konzertanten Klaviers abzeichnen. Die Sammlung von 1741 ist das einzige neue Werk, das er zwischen 1740 und 1744 produziert, bevor er sich wieder dem Musiktheater zuwendet, dem er den Rest seines Lebens widmen wird. Der reizvollste Aspekt der Pièces de Clavecin en Concerts und derjenige, der die authentischste Lesart des Werks ermöglicht, ist die Vielzahl der möglichen Kombinationen bei der Aufführung zwischen den in der Partitur angegebenen Instrumenten (Cembalo, Violine/Flöte, Viola da Gamba/2. Violine), entsprechend den detaillierten Anweisungen, die Rameau für jedes von ihnen in den verschiedenen Avis im Vorwort der Druckausgabe gibt. Die Absicht des Autors war zweifellos, dass das Cembalo und sein virtuoser Protagonismus das Rückgrat der Pièces bilden sollten; die Möglichkeiten alternativer klanglicher Arrangements wurden von Rameau jedoch ausdrücklich für dieses Werk in Betracht gezogen. Was früher eine weit verbreitete ad libitum-Aufführungspraxis war, wird heute zu einer äußerst einladenden Herausforderung für moderne Interpreten im Hinblick auf die klangliche Neuerfindung der Stücke. So kann die Musik mit jeder neuen Lesart neu erfunden werden, was wiederum jedes neue Hörerlebnis zu einer Neuentdeckung und einer Offenbarung macht.