James Gaffigan, one of the most outstanding American conductors of today, released the fourth and last volume in his acclaimed complete survey of Prokofiev’s symphonies with the Netherlands Radio Philharmonic Orchestra. Together, they recorded Prokofiev's experimental Second Symphony and his revised Fourth Symphony.

Gaffigan is internationally acclaimed for his conducting and the insight of his musicianship. He is Principal Guest Conductor of the Netherlands Radio Philharmonic Orchestra since 2011. Gaffigan is in high demand working with leading orchestras and opera houses world-wide.

Prokofiev's Second Symphony was composed eight years after his First, and is definitely more modern. When it was premiered, it was a fiasco; according to the composer, neither the audience nor the conductor understood anything about the work. The Symphony is not entirely modern though: it seems to be an ode to the modern era, witnessed by the layers of mechanically persistent rhythms, expressionist harmonies, ostensibly unfathomable forms and its very expansive take on tonality.

Prokofiev decided to revise his Fourth Symphony, Op. 47, after the successful premieres of his Fifth and Sixth Symphonies. The original four movements remained largely intact, but the changes say a great deal about his style at that point. Some passages were expanded or added, with a strong emphasis on melody: he introduced a new theme in the first movement, for example. He tried to align the scale more with what was required by Social Realism, in which the neo-classical is overlaid with a considerable dose of heroism and sometimes even bombast. The changes in the Fourth were so meaningful that Prokofiev gave a new opus number to the Second Version. The association of Op. 112 with Social Realism subsequently proved to be an obstacle to its acceptance in the West.

Despite their negative reception when they were premiered, both symphonies are widely recorded and performed nowadays. This recording is certainly worth a listen!

Het is gelukt de klus is geklaard. Hoe kan het ook anders met zo'n bezetting. Dit is het laatste en vierde album in de succesvolle Prokofjev-cyclus van het Radio Filharmonisch Orkest, onder leiding van de gerenommeerde en vaste gastdirigent James Gaffigan. Met de experimentele Tweede Symfonie en de herziene versie van de Vierde Symfonie is de reeks met alle symfonieën van Sergej Sergejevitsj Prokofjev compleet. En zoals Aart van der Wal van Opus Klassiek schreef: "Wat valt er over de uitvoering van deze formidabele hekkensluiters nog te zeggen, nu mij in de eerdere recensies feitelijk het gras voor de voeten is weggemaaid? ...Feest. Inderdaad!"

Prokofjev componeerde zijn Tweede acht jaar na zijn Eerste Symfonie, en deze Tweede is absoluut moderner. Maar de première was een fiasco. Volgens de componist begreep noch het publiek, noch de dirigent iets van het werk. De symfonie is overigens niet geheel modern: het lijkt een ode aan de moderne tijd te zijn, waarvan de lagen van mechanische hardnekkige ritmes, expressionistische harmonieën, ogenschijnlijk ondoorgrondelijke vormen en zijn zeer brede kijk op tonaliteit, getuigen.

Prokofjev besloot zijn Vierde Symfonie, Op. 47 te herzien na de succesvolle premières van zijn Vijfde en Zesde Symfonie. De oorspronkelijke vier delen bleven grotendeels overeind, maar de veranderingen zeggen veel over zijn stijl van dat moment. Sommige passages werden uitgebreid of aangevuld met een sterke nadruk op de melodie. Zo introduceerde Prokofjev een nieuw thema in het eerste deel. Hij probeerde de verhoudingen meer op één lijn te brengen met dat wat vereist werd door het Sociaal Realisme, waarin het neoklassieke wordt bedekt met een aanzienlijke dosis heldenmoed en soms zelfs bombast. De veranderingen in de Vierde waren zo aanzienlijk dat Prokofjev een nieuw opusnummer aan de tweede versie gaf. De associatie van Op. 112 met het Sociaal Realisme bleek daarna zijn acceptatie in het Westen in de weg te staan.

Ondanks de negatieve ontvangst van de premières worden beide symfonieën tegenwoordig overal ter wereld opgenomen en uitgevoerd. Deze opname spant de kroon en is een machtige luisterervaring!

Lees ook de informatieve recensie van Michel Dutrieue van Stretto.

Der niederländische Komponist, Musikjournalist und Autor Elmer Schönberger beschrieb die Zweite Symphonie als Untergattung, von primär psychologischer Natur, wenngleich mit beträchtlicher stilistischer Konsequenz: in einer Ersten Symphonie spiegelt ein Komponist mehr oder weniger die Traditionen, aus denen er stammt, und in einer Zweiten wendet er sich bewusst von ihnen ab. Prokofjews Zweite, entstanden acht Jahre nach der Ersten, scheint eine trotzige Ode an die Moderne, bezeugt von den Ebenen von mechanisch beharrlichen Rhythmen, expressionistischen Harmonien, scheinbar unauslotbaren Formen und einer ausgeweiteten Tonalität. Das Werk wurde 1925 in Paris unter der Leitung von Serge Koussewitzky uraufgeführt.

Prokofjew entschloss sich nach der erfolgreichen Premiere seiner Fünften und Sechsten Symphonien (im Januar 1945 und Dezember 1947), seine Vierte Symphonie, Op. 47, zu überarbeiten. Die originalen vier Sätze blieben weitgehend erhalten, doch die Änderungen verraten viel über seinen Stil zu dieser Zeit. Der erste Eingriff war, vorwiegend reflexive Passagen mit Gewicht auf Melodie einzufügen oder bereits vorhandene auszuweiten. Zu den Überarbeitungen zählt auch der Versuch, den Rahmen der Symphonie näher an dem auszurichten, was der Sozialrealismus verlangte, in dem das Neoklassische von einer beträchtlichen Dosis Heldentum und bisweilen gar Bombast überlagert werden, Die Assoziation von Op. 112 mit dem Sozialrealismus erwies sich im Folgenden bei der Akzeptanz des Werkes im Westen allerdings als Hindernis.