Eigenlijk ging Jonas Winterland helemaal geen nieuwe plaat maken. Na drie albums op zes jaar was het tijd om te herbronnen. Even de ruimte nemen om zich af te vragen wie hij was als artiest en – vooral – wie hij wilde worden. Daarom had Jonas doelbewust een sabbatjaar ingelast, zonder interviews of optredens. Het leek hem geen goed idee om meteen een vierde plaat op te nemen: “Ik heb me altijd meer op mijn gemak gevoeld in de beslotenheid van mijn schrijfkamer. Bij de gedachten dat ik onmiddellijk weer in een professionele opnamestudio moest kamperen, draaide mijn maag om.”

Daar is een simpele verklaring voor: Jonas heeft een uitgesproken introvert karakter en gaat slecht om met het moment waarop hij een plaat de buitenwereld instuurt. Zijn songs zijn zo persoonlijk, zo één op één met wie hij is, dat elke vorm van feedback – positief of negatief – haast als een waardeoordeel op zijn eigen ik aanvoelt. Op dat vlak is Jonas niet anders dan eender welke andere authentieke artiest: twijfel is niet alleen de motor, maar ook de enige constante.

Maar het sabbatjaar heeft duidelijk zijn vruchten afgeworpen: Berichten uit de schemerzone is zowel een boek als een nieuwe plaat geworden. In de studio kwam het kruim van de Belgische muziekwereld langs: gitarist Tom Lodewyckx (K’s Choice), drummer Laurens Billiet (Douglas Firs), pianist Alano Gruarin (Kommil Foo) en ook Patricia Vanneste, violiste en stichtend lid van Balthazar. Zij speelde met haar strijkkwartet eerder al op de platen van Warhaus. Stef Lenaerts stond in voor productie, mix en arrangementen.

De titel Berichten uit de schemerzone slaat op de breuklijn die de verzameling nummers in tweeën splitst. De vier popsongs zijn met voorsprong de meest melodieuze, aanstekelijke nummers die Jonas ooit schreef. Er zit een lichtvoetigheid in, een gezonde dosis humor ook, die je misschien niet met hem zou vereenzelvigen. Luister naar ‘Plaats onder de zon’ – een duet met de heerlijke Chantal Acda – en je hoort wellicht het vrolijkste dat beiden ooit gemaakt hebben. Of neem ‘Treuzelaars’, nog zo’n instant classic. Daar staan zijn vier meest eerlijke, compromisloze songs tegenover. ‘Adelaar’ is het rauwste wat hij ooit uitbracht, met enkel stem en gitaar. En eerlijker dan op ‘Overal mist’ kan een zoekende liedjesschrijver niet klinken. “Ik ben altijd de singer-songwriter die zijn verhaal wil vertellen, maar tegelijk zoek ik ook steeds naar de perfecte popsong. Wat de twee helften met elkaar verbindt, zijn voor mij de teksten. Waarom zou je in een catchy popsong niets zinvols mogen meegeven?”

Qua sound is Berichten uit de schemerzone een synthese van zijn eerste drie platen. Er zijn de strijkers en akoestische klanken van Mensen zijn gemaakt van dun papier (2013), de indie-pop van Zwaartekracht en andere verzinsels (2015), én de elektronische accenten van Liever uit balans (2017). Met Jonas’ poëtische, confessionele teksten erbij kom je uit bij iets wat klinkt als een eigenzinnige kruising tussen Leonard Cohen, Eels, The Tallest Man On Earth en Laura Marling. Uniek, zegt u? Inderdaad. Zéker in het Nederlands.

Het heeft tijd gekost, maar Jonas Winterland weet nu welk soort artiest hij wil zijn. Beter nog: hij is het intussen geworden. Plaat nummer vier voelt als thuiskomen in de schemerzone. Eens je daar bent geweest, wil je er voorgoed blijven wonen.

Eigentlich wollte Jonas Winterland gar keinen neuen Rekord aufstellen. Nach drei Alben in sechs Jahren war es Zeit, wieder aufzuladen. Deshalb hatte Jonas bewusst ein Sabbatjahr eingefügt, ohne Interviews und Auftritte. Er hielt es nicht für eine gute Idee, gleich ein viertes Album aufzunehmen: "Ich habe mich in der Abgeschiedenheit meines Schreibzimmers immer wohler gefühlt..."
Dafür gibt es eine einfache Erklärung: Jonas hat einen unverblümt introvertierten Charakter und kommt nicht gut mit dem Moment zurecht, in dem er eine neue CD nach außen schickt. Seine Songs sind so persönlich, so eins zu eins mit dem, was er ist, dass jede Form von Feedback - positiv oder negativ - fast wie ein Werturteil über ihn selber wirkt. In dieser Hinsicht unterscheidet sich Jonas nicht von jedem anderen authentischen Künstler: Der Zweifel ist nicht nur der Motor, sondern auch die einzige Konstante.
Aber das Sabbatjahr hat eindeutig Früchte getragen: Nachrichten aus der Twilight Zone werden sowohl als Buch als auch als Tonträger erscheinen. Im Studio kamen die belgischen Musiker vorbei: Gitarrist Tom Lodewyckx (K's Choice), Schlagzeuger Laurens Billiet (Douglas Firs), Pianist Alano Gruarin (Kommil Foo) und auch Patricia Vanneste, Geigerin und Gründungsmitglied von Balthazar. Stef Lenaerts war für die Produktion, den Mix und die Arrangements verantwortlich.
Der Titel Nachrichten aus der Twilight Zone bezieht sich auf die Bruchlinie, die die Sammlung von Songs in zwei Teile teilt. Die vier Popsongs sind mit Abstand die melodischsten, eingängigsten Songs, die Jonas je geschrieben hat. Es gibt eine Unbeschwertheit, auch eine gesunde Dosis Humor, die man vielleicht nicht mit ihm identifiziert. Hören Sie 'Place Under the Sun' - ein Duett mit der köstlichen Chantal Acda - und Sie hören vielleicht das glücklichste Lied, das beide je gemacht haben. Oder nehmen Sie 'Delayers', ein weiterer Sofort-Klassiker. ‚Eagle' ist der roheste, den er je veröffentlicht hat, nur mit Stimme und Gitarre. Und ehrlicher als bei 'Missing Everywhere' kann ein suchender Songwriter nicht klingen. "Ich bin immer der Singer-Songwriter, der seine Geschichte erzählen will, aber gleichzeitig bin ich immer auf der Suche nach dem perfekten Popsong. Was die beiden Hälften verbindet, sind für mich die Texte. Warum sollte ein eingängiger Popsong keinen Sinn machen?"
Es hat Zeit gebraucht, aber Jonas Winterland weiß jetzt, was für ein Künstler er sein will. Besser noch, er ist es geworden.