Come, come a bit closer: there he is, sitting in his study. Look over his shoulder – what is he working on so intensely? Why that sorrowful glance in his youthful eyes? First his mother, then his good friend and mentor Robert Schumann, two people very dear to him were no more...

Johannes Brahms is an icon. When you say Johannes, you know it refers to Brahms. The successor to Beethoven, the sober man who took seriousness very seriously, the chief protagonist of the classical tradition, an intimate friend of the Schumanns.

But how well do we really know Brahms? How close does he let us come to him through his music? In search of the man who was Brahms, through his Requiem and the music of his good friend Robert Schumann.

The death of his mother and his mentor Schumann, two people so close to him marked Brahms – but it also led to the creation of one of his finest works.

Bent over his writing desk, full of sorrow over his loss, Brahms wanted to write music that would nevertheless offer some support: hope for those near him, comfort for the living – and not with a sombre funeral march. Initially, he gave his composition the title Ein menschliches Requiem (A Human Requiem). The monumental composition for orchestra and choir that would become Ein deutsches Requiem (A German Requiem) lies far from that intimate beginning. But Brahms did not forget his initial plan: he even transcribed a version for piano 4 hands, soloists and choir: transparent, intimate, colourful and, most importantly, very personal.

In search of the man who was Brahms, we weave some childhood memories of his good friend Schumann in between the movements of the Requiem. In his Kinderszenen (Scenes from Childhood), Schumann in turn combined various short works that were close to his heart and through which he thought back, filled with nostalgia, to his own childhood.

Op deze cd een intiemere, menselijke versie van ‘Ein deutsches Requiem’ van Brahms, een requiem voor de levenden. Werkelijk prachtig uitgevoerd door het Vlaams Radiokoor onder leiding van Bart Van Reyn. Het koor, sopraan Sarah Wegener en bariton Thomas Oliemans zorgen voor indringende vocale muziek en maken deze opname, 'Ein mensliches Requiem', tot een waar genot om naar te luisteren. De delen van het requiem worden afgewisseld met korte pianostukken uit Robert Schumanns 'Kinderszenen'.

Johannes Brahms is een icoon. Zeg Johannes, en je weet dat het om Brahms gaat. De opvolger van Beethoven, de sobere man die ernst hoog in het vaandel droeg, voorvechter van de klassieke tradities, innige vriend van Clara en Robert Schumann.
Maar hoe goed kennen we Brahms echt? Hoe dichtbij laat hij ons komen in zijn muziek?

“Kom, kom wat dichter: daar zit hij, in zijn werkkamer. Kijk over zijn schouder - waar werkt hij zo intens aan? Waarom die droeve blik in zijn jonge ogen? Eerst zijn moeder, dan zijn goede vriend en mentor Robert Schumann: hij verloor twee dierbaren...”

Het album ‘Ein menschliches Requiem’ schetst een portret van de mens Brahms, in zijn Requiem, en in de muziek van zijn mentor en goede vriend Schumann. De dood van zijn dierbare naasten tekende Brahms - maar zorgden ook voor één van zijn mooiste werken.
Gebogen over zijn schrijftafel, vol verdriet om zijn verlies, wilde Brahms toch muziek schrijven die houvast zou bieden: hoop voor de nabestaanden, troost voor de levenden - en geen sombere treurmars voor de doden. Het was Brahms' persoonlijke antwoord op de dood. Aanvankelijk gaf hij zijn compositie de titel 'Ein menschliches Requiem'. De monumentale compositie voor orkest en koor die 'Ein deutsches Requiem' uiteindelijk werd, staat soms in schril contrast met dat aanvankelijke doel. Maar Brahms vergat zijn opzet niet: hij maakte zelf een versie voor vierhandig piano, soli en koor: transparant, intiem, kleurrijk en vooral heel persoonlijk.

Op zoek naar de mens Brahms, is het Requiem in deze opname gelardeerd met enkele herinneringen uit de kindertijd van Schumann. In zijn ‘Kinderszenen’ verwerkte Schumann op zijn beurt verschillende korte stukken, die hem na aan het hart lagen en die hem vol nostalgie, terugvoerden naar zijn kindertijd.

Komm, komm ein bisschen näher: Da sitzt er in seinem Arbeitszimmer. Schauen Sie ihm über die Schulter - woran arbeitet er so intensiv? Warum dieser traurige Blick in seinen jugendlichen Augen? Erst seine Mutter, dann sein guter Freund und Mentor Robert Schumann, zwei Menschen, die ihm sehr am Herzen lagen, sind nicht mehr...
Johannes Brahms ist eine Ikone. Wenn man Johannes sagt, weiß man, dass es sich um Brahms handelt. Der Nachfolger Beethovens, der nüchterne Mann, der die Ernsthaftigkeit sehr ernst nahm, der Hauptprotagonist der klassischen Tradition, ein intimer Freund der Schumanns.
Aber wie gut kennen wir Brahms wirklich? Wie nahe lässt er uns durch seine Musik an sich heran? Auf der Suche nach dem Mann, der Brahms war, durch sein Requiem und die Musik seines guten Freundes Robert Schumann.
Der Tod seiner Mutter und seines Mentors Schumann, zweier Menschen, die ihm sehr nahe standen, hat Brahms gezeichnet - aber er führte auch zur Entstehung eines seiner besten Werke.
Über den Schreibtisch gebeugt, voller Trauer über den Verlust, wollte Brahms eine Musik schreiben, die dennoch Halt geben sollte: Hoffnung für die Angehörigen, Trost für die Lebenden - und zwar nicht mit einem düsteren Trauermarsch. Er gab seiner Komposition zunächst den Titel Ein menschliches Requiem. Die monumentale Komposition für Orchester und Chor, die später zu Ein deutsches Requiem werden sollte, ist weit von diesem intimen Anfang entfernt. Doch Brahms vergaß seinen ursprünglichen Plan nicht: Er transkribierte sogar eine Fassung für Klavier zu vier Händen, Solisten und Chor: transparent, intim, farbenreich und vor allem sehr persönlich.
Auf der Suche nach dem Menschen Brahms weben wir zwischen den Sätzen des Requiems einige Kindheitserinnerungen an seinen guten Freund Schumann ein. Schumann wiederum hat in seinen Kinderszenen verschiedene kurze Werke zusammengefasst, die ihm am Herzen lagen und in denen er sich voller Nostalgie an seine eigene Kindheit erinnerte.